Czekał na cud!

2.07.2009

Czekał na cud!

Gdy na Podhalu burze szalały

I wzrastał szybko poziom wody

Potoki górskie z brzegów wylewały

Zalewały pola, domy i zagrody

Wiec trzeba było ludzi ewakuować

Bo inaczej w domach się nie ostoją

Dlatego służby zaczęły alarmować

Aby wsiadać do łodzi i niech się nie boją

A chłopek-roztropek czekał na cud

I wzywał Pana Boga co chwila

Modlił się by na swoim przeżyć mógł

Był dziwnie pewny, że mu się uda

Wyszedł na dach, gdyż woda się podniosła

Ratownicy zaś nawoływali go uparcie

Zejdź! Bo już ręce ustają od wiosła

Z pewnością się utopisz, wołali otwarcie

Wreszcie wyszedł na komin domu

Aby Pan Bóg go lepiej usłyszał

Helikopter też nie poradził upartemu

Nikomu nie wierzył, nikomu nie ufał

Na wyciągnięcie ręki pomoc była

Ale chłop uparł się przy własnej woli

Chciał, aby pomoc Boża go wybawiła

Trudno się dziwić teraz jego doli

Wnet cały dom zakryła wodą

Ludzka namowa na nic się nie zdała

Czekał na cud tylko od Boga

Nie zrozumiał, że Miłość ludzi przysłała.