Jarzmo małżeńskie

Jarzmo małżeńskie                                                                   16.10.2003r.

To było w niedzielę, wczesnym latem

Wracałam z ogrodu z kwiatami

Ty szedłeś wtedy chyba za - "tym".

I zderzyliśmy się na krótko oczami.

Niby nie umiałeś bramki otworzyć

I mocowałeś się z nią usilnie

A ja chyba chciałam w to wierzyć

Więc podbiegłam - tak całkiem niewinnie.

Wstydziłam się śmiało podnieść oczu

Choć mnie tak bardzo korciło

Tak ukradkiem zobaczyłam Cię z boku

I tu się nam wszystko zaczęło!!!

Miałam kolorową spódnicę z atłasu

Bluzeczkę białą w drobne kropeczki

Warkocz niedopleciony sięgał mi pasu

A na nogach buciki - koreczki.

W ręku miałeś gałązkę zieloną

Garnitur granatowy sobie ubrałeś

Włosy czarne, fryzurę ułożoną

I beztrosko się do mnie uśmiechałeś.

Dołożyłeś mi gałązkę do bukietu

Twierdziłeś, że pasuje niezmiernie

Ja zaś, usta miałam pełne uśmiechu

Potwierdziłam opinię Twą wiernie.

Miałeś wówczas dwadzieścia cztery lata

Ja wtedy miałam zaledwie lat siedemnaście

I tu los tak dziwnie nam się splata

Tak z żartów, a na serio właśnie.

Za cztery miesiące, przed Ołtarzem

Przed Bogiem miłość przysięgliśmy sobie

Bardzo, bardzo poważnie Tym razem

Tyś przysiągł mnie a ja Tobie.

Pamiętam bukiet z białych goździków

Bo takie wtedy były na czasie

Nie ma białych lilii w październiku

A ja takie powinnam mieć właśnie.

Czasem było dobrze, czasem źle

Lecz zawsze byliśmy obok siebie

Każdy to przyzna, bo wiedział i wie

Że Ty kochałeś mnie. a ja Ciebie.

Byłeś mi mężem, ojcem i matką

Dbałeś o dom, rodzinę i dzieci

Ja Ci Przystanią - przy brzegu statkiem

A w nim dobytek i rybki w sieci.

Były dni różowe, gorące, słoneczne

Przyjaciele przy nas chowali się w cieniu

Ale w pochmurne, deszczowe wietrzne

Niestety! - same trwaliśmy w milczeniu.

Moi rodzice bardzo Cię lubili

Nigdy nie wnosili żadnego "ale"

Mnie Twoi również szacunku nie odmówili
Żadnej uwagi nie usłyszałam wcale.

I tak nam minęło pół wieku bez mała

Teraz najbardziej potrzebni jesteśmy sobie

Rozproszyła się już rodzina cała

Teraz Ty podasz mi ziółka, a ja Ci kompres zrobię.

Twe ręce ciemne, porysowane

Jak wypieczony wiejski chleb

Nogi i ręce sfatygowane

A głowę poprószył już biały śnieg

Wiemy już dobrze, co kogo boli

Co może cieszyć, a co smucić

Kiedy się święty spokój woli

A kiedy można piosenkę zanucić

Kochamy swoich, rodzinę, dzieci

Z miłością się na nich oko zawiesi

Szkoda, że czas tak szybko leci

Tak by się chciało wnuki pieścić!

Gdy chorowałam, za rękę mnie trzymałeś

Ja zaś odpływałam gdzieś w nieznane

Miałam świadomość, że się zamartwiałeś

Więc wróciłam do Ciebie Kochanie

Ty wykuwałeś młotkiem pieniądze

Ja igłą wykłuwałam mniej-więcej pół

Nieważne czy Ty, czy ja tu rządzę

Teraz mamy wspólny dom, dzieci i stół

Nie wiem ile jeszcze mamy czasu

Więc pozaplatałam życie w warkocze

Chcę je powiązać wstążką z atłasu

W kokardkę związać zanim odpocznę.

Aby nie ja! - aby nie Ty!

Miłość, - to największe cierpienie

Chociaż obeschną z oczu łzy.

W sercu zostanie cierń na wspomnienie.

Tymczasem jeszcze jesteśmy razem

Przy Tobie z włóczki swetry drutuję

Wieczorem klękamy świętym Obrazem

Za wszystko Bogu serdecznie dziękuję.

Już słońce ma się ku zachodowi

Wypada się oglądnąć na przeszłe dni

Pomyśleć, - co było potrzebne człowiekowi?

W czym sens? a w czym jeszcze błąd tkwi?

"Jarzmo jest słodkie, a brzemię lekkie"

Gdy przyjmie się je z rąk Boga

Szukając swego - jarzmo się zerwie

Niema Życia i Prawdy, -zgubiona Droga

- Czy to epopeja? - jeszcze nie

Wszak koniec wieńczy dzieło

Jak będzie dalej? - Pan Bóg wie

-Oby było tak jak się zaczęło!