Miłość i Przemijanie
Nasz Słowianin, jak gwiazda od wschodu,
Wskazuje gdzie Droga, Prawda i Życie.
Mówi: „Mieć” nie jest warte większego zachodu.
Nad wszystko jest Miłość i Bycie.
Wszystko to marność nad marnościami,
Gdy nasza gwiazda życia już zgaśnie.
Nasze „mieć” okazuje się tylko chwastami.
- Wszystko zostanie a człowiek na długo zaśnie.
Przeminie wszystko jak sen, jak mgła,
Zbyteczne już będą Nadzieja i Wiara.
Bo, tylko Miłość na zawsze trwa,
I o Nią najwięcej trzeba się starać.
Nie ma nic trwałego na ziemi,
Najważniejsza jest miłość ludzkich serc.
Ta prawda nigdy już się nie zmieni
- Skruszy brylanty i wiele twierdz.
Z miłości kiedyś Bóg nas rozliczy
- Nowe
Przykazanie zostawiam wam –
- Bóg jest
Miłością i to się liczy.
- Ona zmywa
wiele słabości i plam.
Miłość – to serce czułe, gorące,
Miłość – to dany chętnie kawałek chleba.
Miłość – to szczere i dobre ręce,
Miłość – to w oczach skrawek nieba.
A tu, chce się mieć szczęścia pełen róg,
Takie jest ciągłe ludzkie pragnienie.
A tu, tylko Miłość i tylko Bóg,
Wypełnia naszej duszy przestrzenie.
Zdaje się, że kochamy wystarczająco,
Lecz często mówimy komuś „ale”.
To znaczy – że nie kochamy do końca.
Kochamy trochę, więc nie kochamy wcale.
Chociaż Bóg Ojciec się nas gniewa,
Bo, grzesząc żyjemy rok po roku.
Wtedy zamyka drzwi, ale okno otwiera,
I nasłuchuje naszego powrotu.
Więc jeszcze dziś zmiażdżę swą wolę
- Wstanę i pójdę do Ojca –
- Łzami pokuty obmyję swą dolę,
Bóg Ojciec mi wybaczy bo tylko on ukochał mnie do końca.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz