Nasze zielone lata

Nasze zielone lata                                            01.10.2007

Opowiedziałeś mi Stasiu, co z dziecięcych lat

zapamiętałeś po dzisiejszy siwy włos.

„Jestem od Ciebie trochę starszy brat

lecz do dziś słyszę naszego Ojca głos.

„odnieś te gruszki tam skąd je wziąłeś!

Przeproś sąsiada, ja pójdę z Tobą,

Weź je do czapki, tak jak zbierałeś

Niech widzi, że nie masz nic więcej z sobą”

- Ogród sąsiada był duży zielony,

A grusza sięgała chyba do nieba

Ja byłem mały jak ptak nieopierzony,

Pozbierałem je z ziemi, -myślałem, że tak trzeba!

Jaki przeżyłem ogromny wstyd

i jakie wielkie moje upokorzenie-

Nigdy nie zapomnę już gruszek tych

i naszego Ojca milczące spojrzenie.

Sąsiad przyjął gruszki i moje przeproszenie

lecz długo moją przykrością się nie nacieszył.

Obmyśliłem strategię i teraz jego upokorzenie,

-Wypuściłem mu gęsi z zagrody i następnie spłoszył!

Ten ogród zapamiętałem po raz drugi,

tam się dramatyczna walka rozgrywała

Wojska rosyjskie i ukraińskie wyrównywały długi,

 Aż sztacheta z płotu, brzuchy im rozpruwała.

Bili się wręcz z całą wściekłością

dla i idei, bo tak im znów kazano

Ten ogród, wojnę i gruszki zapamiętałem z dokładnością

- źle, że dziecko takie przygody przeżywało!

Przemoc, bezwzględność, bez alternatywy

przykre są, gdy ma się jeszcze zielone lata

- jeszcze się nie rozumie, jakie są złego przyczyny,

Dlaczego człowiek, człowiekowi musi ulec jak szmata.

Wiele mi już samo życie wyjaśniło,

a wiele kwestii, chyba nigdy nie zrozumiem

Chciałbym, aby się bez przemocy obyło-

-Tym czasem żyję, jak najlepiej umiem.”

                                               Wysłuchała i zanotowała

                                               Twoja siostra Misia.