Wiosna!

Wiosna!                                                                                                        Dąbrowa 2002r.

                     

Przyrody zew,

to duszy śpiew!

Chce się żyć,

kochać i śnić.

Słońca promienie

i chłodne cienie,

kwiaty na łące,

ptaki lecące.

W koronach drzew

świergot  i śpiew,

pierzystość chmur

i zieleń gór

i głębia wód,

w niej życia cud.

Niebo się chmurzy,

ziemia chce burzy.

A tu od Tatr

nadciąga wiatr,

to zaś od hal

gna go coś w dal.

Ognisty zygzaty łuk,

-pioruna huk!

zadrżało serce!

- cieszy się jeszcze,

bo przyjdzie czas,

że jeszcze raz,

zapachnie konwalia

i wyniosła lilia.

- Te stare bzy;

znów ja i Ty

-Usiądźmy na ławeczce,

chociaż chwileczkę!

Piękna pogoda

witalnych sił doda.

Doświadczeń grad,

spadł już na kark,

pochylił plecy,

- lecz wiosna cieszy!

Pozwólcie zatrzymać zegary!

- szczególnie ten nasz stary,

przykre dni z kalendarza wyrzucić,

by te dobre by mogły jak wiosna wrócić.

-Och! - chce się tak

podziwiać świat,

pojąć go nikt nie może.

-Ach! - Wielki jesteś Boże!!!